Er is zoveel moois te zien....

Oktober 2013, vanuit het trappenhuis door de ingang van de Alte Nationalgalerie, zicht op de Berliner Dom en op het standbeeld Frederik de Grote.

Weerzien met een oud museum.

Beeldengroep onder aan de trappen naar het Pergamonmuseum.

17 jaar was ik, per trein op reis door  heel Europa en die  verdeelde, ommuurde stad, waar je alleen maar kon komen met een Transitvisum afgestempeld door strenge DDR-autoriteiten, die stad trok als een magneet. En dat er zoveel klassieke rijkdommen waren aan te raken, waarvan ik op het gymnasium alleen maar zwart wit foto's had gezien, dat trok ook. Op deze reis van een maand heb ik 48 foto's kunnen maken met een eenvoudige camera, een paar waren mislukt en eentje, de close-up van een Grieks hoofd met helm heb ik in de doka in korrelig zwart wit vergroot.

En nu, oktober 2013, stonden we voor datzelfde beeld. Niet meer geteisterd door zwartmakende luchtvervuiling, maar opgepoetst en nog steeds aan de voet van de trappen van de Alte Nationalgalerie.

Het is een van de musea, ingeklemd tussen twee armen van de Spree, waar het Duitse Rijk van de keizers de schatten wilde tonen uit de tijd van de Soemeriërs, de Assyriërs, Babylon, Egypte, het oude Griekenland en het Romeinse Rijk. Vanaf 1870 werd  op dit eiland, ingeklemd tussen twee armen van de Spree, het ene na het andere museum gebouwd. In de DDR-tijd was het Museumsinsel weliswaar een grauw geheel en waren de kogelgaten van de Tweede Wereldoorlog nog te zien. Een deel was ruïne, maar desondanks bleven toeristen en wetenschappers komen en stukje bij beetje werden de collecties weer toegankelijk gemaakt. Inmiddels is elk museum gerestaureerd, in stijl uitgebreid en geschikt gemaakt voor de toeloop van duizenden bezoekers per dag.

Nu is het Museumsinsel een toeristenmagneet, anderen zeggen een toeristenfuik, waar je niet meer wegkomt. Maar liefst vijf musea kun je hier bezoeken met één dagkaart, maar de kans is groot dat je er na twee al verzadigd bent. Tenzij je selecteert wat je wil zien en rechtstreeks op het doel afgaat.

Het Pergamonaltaar dus. En de Leeuwenpoort van Babylon. De Assyrische sfinxen. Het borstbeeld van Nefertite. De goudschat van Helena in Troje opgegraven door Schliemann.

Maar het is ook heerlijk om gewoon rond te dwalen, rustig om je heen te kijken, je oog te laten vallen op een toevallig kleinood in een vitrine, mensen te kijken Bijzonder vond ik de rondtour voor kinderen. Van het museum krijgen ze een tablet uitgereikt, suppoosten leggen kort uit aan kinderen hoe het werkt. Al direct gaan ze er vandoor, met hun ouders in hun kielzog.  Na twee uur moeten ze de tablet inleveren en geloof het of niet: kinderen komen tijd te kort.

februari 2014