Berlijn Boudewijn

Ik ken nog een huis in Berlijn...

Vorderhaus, bel étage: zo noem je een woning op de eerste verdieping aan de voorkant. Dit is de studeerkamer.

Vanuit het raam is nog net de "spriet" van de Fernsehturm te zien, trots bouwwerk uit DDR-tijden.

Dus vanuit de Fernsehturm kun je het bruingekleurde pand aan de Saarbrückerstraße onderscheiden van de lichtere gevels van gerenoveerde huizenblokken.

Kraakpand?! Je zou het bijna denken. In Prenzlauerberg waren in de jaren 90 alle panden zo. De rolluiken van de tandarts (links in het onderhuis) zijn in het weekend gesloten.

Voorzijde van het huis, begin april 2012.

En nu: februari 2017.

Onze voordeur. Denk aan de film 'Das Leben der Anderen' en je weet wat voor huis je binnengaat.

De woonkamer, nadat de hospita en ik hem opnieuw hadden ingericht. Op 19 april zou er een 'kunstsalon' worden gehouden. Heb ik die drie schilderijen niet netjes opgehangen?

Mijn werkplek in mijn zit-slaapkamer. Links van mijn bureaustoel de DDR kachel, te stoken op hout of briketten. Internet?! Geen aansluiting. Boven mijn bed: kunstwerk van Barbara met haar levensverhaal.

Trots ben ik op mijn kamer, helemaal ingericht zoals ik zelf wilde.

Echt waar, niet alle Berlijners wonen drie hoog achter of in een piepklein appartement...

Eine wahre Fundgrube! Honderden boeken uit de DDR en de BRD van de jaren '50 tot nu.

Begin april: uitzicht vanuit de voorkamers. Een voormalig fabriekscomplex herbergt nu kleine kantoren, start-up-bedrijfjes, werkplaatsen en een discotheek.

Uitzicht vanuit de voorkamer, begin april. Achter de struiken, onder het grasveld bevindt zich een enorme REWE supermarkt met de ingang aan de Schönhauserallee.

Schuin aan de overkant een italiaans restaurant, populair bij gezinnen, niet alleen vanwege het makkelijke eten, maar ook omdat kinderen er heerlijk kunnen buiten spelen.

Je kunt er gewoon even rustig zitten. Je zou het niet denken, maar van het verkeersgedruis of ander geluid van de straat hoor je niets.

Achter de werkplaats, in een hoekje waar een paar uur per dag zonlicht komt, hebben de bewoners een rommelhoekje ingericht.

Een hoekje waar je kunt barbecuen, spelen met zand, met stenen, stekjes kunt planten, je boompje laat groeien en je konijnen kunt houden.

Wie komt er nou nog op de bovenste verdieping? Daar is het trappenhuis bijna privédomein. 'Nee, ik wil het niet meer in huis! Ga maar buiten roken!,' zei ze tegen haar vriend. Dus dit is zijn rokershoekje. Het raam staat altijd open.

Blik van de bovenste verdieping naar de binnenplaats. Linksonder is ook een trappenhuis, voor de vijf adressen in het achterhuis.

Op een dag had Barbara een wandje volgemaakt met foto's, portretten en kleine kunstwerkjes.

Nog meer leesvoer in de studeer/slaapkamer.

Een huis met geschiedenis en vol boeken.

Heel apart, een klein kamertje dat uitkijkt op de binnenplaats en een slaapplek op hoogte. Het trappenhuis zit als het ware onder je hoofdkussen. 'Wie komt daar weer zo laat thuis?''

Nog eens mijn kamer, in een iets andere opstelling.

Laptop open, lampje aan, muziekje erbij: schrijven maar!

Mei 2015 in de steigers: al het pleisterwerk zal in oude glorie worden hersteld.

De nieuwe rolluiken zijn van de tandartspraktijk. Daarboven, 3e en 4e raam van links is de grote zonnige kamer, waar ik tijdens Berlijnbezoek verblijf.

Alle oude details kloppen. Achter de houten kozijnen zijn dubbelglas kozijnen gemaakt voor een betere isolatie. Kan ik nog in het open raam zitten, naar beneden kijken met een biertje in mijn hand? Ja hoor!

Nog zo'n mooi detail. Het gebruik van zandstenen elementen voorkomt dat over vijf jaar weer alles gepleisterd moet worden.

Ook mooi als je op een hogere verdieping woont. Fijn uitzicht, maar je moet wel voor alles meer trappen lopen. Er is geen lift!

Een huis uit de jaren zeventig van de 19e eeuw.De Gründerzeit, waarin de ene na de andere woonkazerne uit de grond werd gestampt, straat na straat, Weinberg, Pfefferberg, Prenzlauerberg, een compleet nieuwe wijk voor arbeiders, ambtenaren, militairen, middenstand. Het enige huis in 2013 in de Saarbrückerstraße, dat nog niet is gesaneerd. Een woonkazerne, waar je door een zware deur een poort binnengaat. Met een morsige binnenhof, met vuilcontainers, een paar weesfietsen en de toegang tot een kleine werkplaats. Volg de brede, uitgesleten trap omhoog. Je woont op stand, aan de voorkant, dus je hoeft niet vijf trappen omhoog, woont niet vijfhoog achter...

In de zomer van 2015 staat de voorgevel in de steigers, grote lappen bouwfolie maken, dat je niet naar binnen en moeilijk naar buiten kunt kijken. Het is een beschermd monument en de eigenaar mag het niet glad en strak afwerken met een deklaag. Zal hij echt natuursteen gebruiken, net als vroeger?

In de winter van 2017 staat de gevel er prachtig bij. Te netjes bijna, het valt niet meer op tussen alle andere opgeknapte en nieuwbouwgevels.

Als ik er in maart 2018 verblijf is de verhuurster er niet: met vrienden naar Venetië. Ik heb het huis voor mij alleen, de onderhuurders zijn er ook niet. Er zijn veel oude spullen, boeken en platen bijgekomen van Peter O. de kunstenaar die overleden is. Eigenlijk wordt het interieur een beetje te vol, maar nog steeds vind ik het een sfeervol huis.