Berlijn Boudewijn

Hallo Berlijn, hier kom ik aan!

Eind mei 2021: een vrijwel lege InterCity rijdt Duitsland binnen, want... Corona. Maar ik zit erin en arriveer in Berlijn, waar nog lang niet alles open is. Zo heerlijk rustig, want... geen toeristen. En het weer is prachtig, de dagen lang.

Maart - Juni 2020 Even had ik het gevoel afgesneden te zijn van mijn 'life-line' met Berlijn. Grens dicht, geen vluchten en vooral: geen treinverbinding. Ik werd blij toen de InterCity's vanaf 2 juni weer elke 2 uur reden. En nog een pluspunt: er is nu Duits-degelijk stabiel internet beschikbaar.

Eind januari 2017, na de hele vrijdag te hebben gewerkt, even na drie uur fiets ik met koffer, rugzakje en schoudertas weg. Bij het station zet ik mijn fiets in de stalling. Ik laat een warme take away maaltijd klaarmaken en ruim op tijd sta ik klaar op Apeldoorn spoor 4. De Duitse InterCity naar Berlijn, statige grijze wagons met rode streep, houdt 2 minuten halt en om 16:02 uur vertrekt hij.  Ergens tussen Deventer en Almelo heb ik mij heerlijk geïnstalleerd op een ruime plek, genietend van een koud biertje en een warme maaltijd. Hollands, Twents en Duits gepraat om mij heen.

Bij de stop van 15 minuten in Bad Bentheim, waar van locomotief gewisseld wordt, stappen de ervaren reizigers uit de trein om een sigaret te roken of om, zoals ik even de benen te strekken in de frisse lucht.

De Tukkers zijn niet meer aan boord, het is nu alles Duits om mij heen, studenten keren huiswaarts, reizigers maken zich klaar voor een overstap in Osnabrück of later op Hannover Hauptbahnhof. Station Wolfsburg met zijn twee glazen torens vol Volkswagens en zijn vier verlichte schoorsteenpijpen glijdt in het donker voorbij. Bij een kop koffie in de BordBistro spreek ik een student van de TU Twente, die om de twee weken een weekend naar Berlijn gaat om zijn vriendin te bezoeken.

Voor de rest is het relaxen, lezen, muziek luisteren, een beetje schrijven, appen naar huis. 

Donker en winters is het landschap waardoor de trein zweeft totdat Berlijn zich aankondigt met bebouwing, lichtstrepen van verkeer, langsflitsende treinen van de S-Bahn, flats tot vlak langs het spoor. Na Charlottenburg zet ik mijn camera tegen de ruit, film, hoor het geluid en ervaar het zachte wiegen van de trein die steeds langzamer rijdt, af en toe schokt over een wissel en tenslotte om 21:22  uur stopt onder de hel verlichte glazen stolp van Berlin Hauptbahnhof.

Ik hoef maar kort te wachten op de bus, die mij onverwacht een soort sighseeingtour door het centrum vol lichtjes biedt – meestal ga ik per fiets of per U-Bahn naar mijn adres aan de Saarbrückerstrasse. Deze keer heb ik een adres bij een musicus in Kreuzberg. Het is tien uur als hij mij binnenlaat. Een beetje verward, want hij dacht dat ik zaterdag zou komen. Ook hij is relaxed, daar zorgt de wiet voor die hij zich één keer per week gunt: vrijdagavond.

Als ik zes dagen later, woensdagavond thuis kom – donderdag moet ik weer werken – heb ik het gevoel wekenlang in Berlijn te zijn geweest.  

Februari 2022