Berlijn Boudewijn

Die Lage ist hier entspannt, wie immer.

HET VERRE OOSTEN

April. Met een vroege Pasen klinkt in het centrum klokgelui, die diepdreunende is van de Dom? Het is koud om te fietsen, maar droog. In Berlin Mitte is het nog rustig: winkels zijn dicht, een paar ontbijtcafés zijn open, op station Alexanderplatz zijn meer mensen.

De fiets gaat in de lift en dan sta je snel op het perron van de S-Bahn. Doel: het verre oosten van de stad Berlijn, laat ik het zo maar noemen, want veel  toeristen maken wel eens een trip naar het westen , (paleizenpark in Potsdam of de Wannsee), soms naar het noorden (Oranienburg of het dorpje Lübars), maar naar het oosten??

Dat is Oost Berlijn met wijken als Marzahn en Hellersdorf vol met hoge betonflats? Er is nog meer!

Het is echt een pluspunt van U-Bahn, S-Bahn en MetroTram, dat je een fiets mee mag nemen. De ideale manier om jezelf snel en zonder veel moeite te verplaatsen. Okee, bij een enkel station moet je de fiets optillen om de trappen af/op te kunnen, maar de meeste hebben een lift voor kinderwagens, rolstoelen en fietsen, barrierenfrei. De S-Bahn doet er drie kwartier over: station Ostkreuz is totaal vernieuwd, het overstappen gaat snel.

Helemaal aan de oostkant van Berlijn begint hier en daar al het platteland. Tot ver buiten het centrum zijn steeds weer aardige nederzettingen gesticht, direct aan de spoorlijn gelegen.

Wilhelmshagen is zo’n plek. Het begint al als je uitstapt: stilte, vogels, drie uitstappers, de S-Bahn glijdt weg. Dan aangeleund tegen het ouder station een kiosk – nee, geen krant vandaag – een hond gaapt en sjokt weg. Een hoofdstraat, met links en rechts zijwegen met kleine, vrijstaande huizen, villa’s, bungalows. Er midden in de Taborkirche. Weinig auto’s aan de straat, niet fijn om te fietsen want oude kasseien, van ver voor DDR-tijden.

Neu-Venedig , het lijkt Giethoorn wel, talloze huizen, zomerhuisjes, bouwsels, boothuizen, kleine goed verzorgde tuintjes, met daartussen vele sloten, een vaart en hoge bruggetjes. Geen auto’s.  Families die een wandeling maken, dapperen die buiten gaan zitten met jas aan en sjaal om…. maar wel in de zon!

Een Gaststätte, zo Duits als het maar zijn kan: met eikenhouten stoelen, netjes gedekte tafels, Paaslunch, maar dan wel op z’n Oostduits. Niet schicki-micki, bla, bla, bla, zoals in trattoria’s, restaurants  of cafés waar je moet kiezen uit twaalf soorten koffie en langs een Paasbuffet moet lopen. Waar de Paasbrunch om 14.00 uur begint.

Nee: bediening, praatje, Pott Kaffee en tongstrelend gebak: een grote punt en nog warm. Gezinnen en een enkel stel dat geniet van alles wat aangeboden wordt.

Dan langs oude kleine villa’s sommige mooi opgeknapt, andere nog niet, over eindeloos gerepareerd asfalt en keitjes naar Rahnsdorf, gelegen in waterrijk gebied. Het voormalig vissersdorp en de kerk liggen op een hoogte, een man met een roeiboot is het veer, kan je met fiets en al naar de andere kant roeien. Klein restaurantje, met een viskaart, maar ook met Buletten en Schnitzel op het menu.

Een fietspad zoekend langs de Müggelsee en ach, je gelooft je ogen niet: een strandbad, dat nog bestaat en in de zomer toch nog veel mensen trekt ondanks de spartaanse inrichting. Kleuren wit en blauw, het blauw van de FDJ, zou ik zeggen, de jeugdbeweging in de DDR. En keurig netjes, de tramhalte, de een na laatste tramhalte van Berlijn is voor de ingang van Strandbad Müggelsee.

Friedrichshagen met zijn S-Bahnhof  lijkt meer een kleine provinciestad, ook een wijk met lage flats, alle gerenoveerd hoort erbij. Friedrich heeft een standbeeld op het plein voor de kerk: gele trams glijden piepend door het midden van de brede Bölsche Straße: hoe klassiek wil je het hebben? Als je de tijd wil nemen voor een verstilde video over dit stukje oud en vernieuwend Friedrichshagen bekijk dan van videohaio2 http://www.youtube.com/watch?v=dWJXT_PUBF8  Aan het water, bij de Müggelsee, is het anders. Of liever gezegd: het is veranderd vergeleken met een paar jaar geleden.  Toen zag je opa’s, oma’s en gezinnen kuieren langs het water. Een ijsje of een koffie was  verkrijgbaar, een biertje en een broodje worst. Sloom, landerig, niet echt spannend, nou ja ontspannend zullen we maar zeggen.

Nu zijn er twee oude boten aangelegd, je kunt er eten en drinken en er brandt een Paasvuur in het midden van de zandbak. Alle strandstoelen in de meest luie stand zijn bezet, kinderen gaan kruip-door sluip-door tussen hun ouders door, die kletsen, praten, discussiëren over de nieuwe luchthaven, over de Piratenpartei, over het gezeur bij die Linken, de beste Kita in Köpenick en zo meer.

Of ze hier wonen, zo ver van de stad? Ralph gaat twee keer per week naar zijn werkgever in Wilmersdorf, anderhalf uur met het OV, de andere twee, drie dagen werkt hij vanuit huis. Zijn vrouw gaat vier keer per week naar het Charité ziekenhuis, ook met het OV.  Ze knappen ondertussen een oud huis op, dat ze met twee andere families bewonen. Daar wonen ook nog zeven kinderen van 2 tot 11 jaar. Er staat één  oude VW Transporter op hun erf.

Een ouder stel van rond de vijftig woont in de totaal gerenoveerde flat. Hij gaat dagelijks met  S-Bahn en Tram naar de fabriek in Hellersdorf, zijn vrouw gebruikt hun auto voor de thuiszorg. En er zijn jongeren uit Köpenick, waar een feestje vieren zoals hier niet mogelijk is of compleet uit de hand loopt door te veel alcohol. Hier niet: ‘die Lage ist entspannt, wie immer’.

Twee studenten, hij is 24, zij is 26 wonen nog in Friedrichshain, maar zoeken hier een klein huisje om op te knappen. Het enige nadeel: ‘als eindelijk een keer de nieuwe luchthaven BER opengaat,dan krijgen we meer van starts en landingen te horen. Maar de nachtvluchten, die gaan er niet komen, daar protesteren we nu al langer tegen.’

Ondertussen klinkt muziek, een jongen met gitaar, die verrassend goed het repertoire van Tim Bendsko zingt. Als je wilt horen hoe dat klinkt: www.youtube.com   nur noch kurz die welt retten (live)   of  wenn worte meine sprache wären.

 Bewerkt januari 2019

Paasvuur in Friedrichshagen. Meezingen ´ich muss nur noch kurz die Welt retten´